Help! Mijn partner is vreemdgegaan, wat nu?

Ik schreef eerder een blog over vreemdgaan, dat de aantrekkingskracht van een ander dan je partner heel normaal en menselijk is. Dat er een verschil is tussen het voelen van deze aantrekkingskracht en er daadwerkelijk op te acteren. En dat de grenzen van ontrouw voor iedereen ergens anders liggen, dat het iets is wat je goed zou moeten bespreken.

En vorige keer schreef ik over het vreemdgaan zelf. Waarom deed je dat, welke gevoelens kwamen op, heb je spijt, voel je schuld, schaamte of juist totaal niet. En hoe je ermee verder kunt, respectvol naar de ander, eerlijk naar jezelf.

Deze week wil ik schrijven over de situatie dat je partner vreemdgaat. Op een of andere manier had ik meer tijd nodig om deze blog te schrijven, was het lastiger om mij in deze situatie in te voelen. Blijkbaar wil ik liever niet naar deze pijn. En weerhoudt dat mij om dieper in te voelen wat er dan allemaal met mij gebeurt. Zoveel emoties en gevoelens tegelijk. “Adem dat maar even in” zeggen we dan vaak met coaches onder elkaar. Zo werkt het ook voor mij, ademen zorgt ervoor dat ik bij mijn gevoel kan komen. Ademen, op de uitademing ontspannen en dan afdalen van hoofd naar buik. Wat voel ik nu echt?

Vreemdgaan. Het begint altijd bij de relatie. Hoe eerlijk zijn jullie naar elkaar over je gevoelens en verlangens. Ben je van het romantische ideaal, van: “wij leven nog lang en gelukkig”? Beloven jullie elkaar eeuwige trouw en samen worden wij oud. De stockfoto bij alle levensverzekeringen. Twee mensen op leeftijd houden elkaars hand vast, wie smelt er niet bij de aanblik. Of heb je meer een vrijheidsideaal. Gebonden in vrijheid. Samen maar ook apart. Niet te ingewikkeld graag. De stockfoto van de avontuurlijke reis. Alleen op een berg, armen wijd, de wereld aan je voeten. Ultieme vrijheid, in het moment kunnen doen wat in je opkomt. Je schuldig maken omdat jij ertoe doet.

Vaak is jouw ideaal een conditionering, een reactie op jouw verleden. Kan je ook voelen wat jou het beste past, of bestaat het alleen in je hoofd? Beide idealen zijn trouwens helemaal goed. Het is immers jouw leven en jouw relatie. Jij hebt het recht om het zo in te richten dat het voor jou klopt. Om op te komen voor jouw ideaal. Jezelf forceren in het ideaalbeeld van een ander gaat niet werken. Misschien lukt het je een paar maanden, of als je er veel kracht achterzet een paar jaar. Maar onder de oppervlakte klopt er iets niet, blijft er iets borrelen. Vroeg of laat komt dat eruit en dan gaat dat vaak met een knal. Ook je partner heeft dat recht trouwens, opkomen voor zichzelf. Als jij jouw beeld in de ander forceert, de zaak op scherp zet omdat jij je niet wil verplaatsen in het beeld van de ander, weet dan dat dit uiteindelijk ook jouw probleem is of wordt. Een ongelukkige partner gaat het ook niet worden voor jou. Je denkt dat je krijgt wat je wilt, je beukt je grenspalen in de grond, tot hier en niet verder, maar is dat ook zo?

Terug naar het vreemdgaan. Het begint voor mij allemaal bij de twijfel. Die ken ik. Dat je denkt dat je iets ziet bij je partner, maar niet zo goed weet wat je ziet. Je hoofd gaat op hol. Ik denk dat het bij mij verlatingsangst is. In het hoofd, uit het lichaam. Obsessieve gedachten, niet kunnen concentreren, niet kunnen slapen. Voor mij gaat dat voornamelijk over het bedrog, niet zozeer om de daad zelf, onafhankelijk wat er precies gebeurt. Als zij ons bondje op zo’n manier schade zou aandoen dan zou mij dat diep raken. Wat ik goed ken is dat mijn fantasie daarbij op hol slaat. Dat ik loskom van de werkelijkheid, inclusief de emoties die daarbij horen. Ik denk wel dat je dat jaloezie kunt noemen. Ik ben daar dan al voordat er sprake is van vreemdgaan. De twijfel brengt mij daar al. En dan direct de, “zoek het maar uit”. Bam, de deur dicht. Verbinding verbroken. Op basis van wat ik dacht te zien. Alles om maar niet te hoeven voelen.

Wat ik dan te leren heb is de connectie aan te gaan. Door mijzelf aan de ander te laten zien. Te vertellen wat ik voel en wat dat getriggerd heeft. Heftig, want ik schaam mij dood. Mijn gevoel in het licht te zetten. En het daar dan over te hebben. Riskant, want er kan het een en ander bovenkomen. En het kan escaleren in een situatie waarbij ik een bevestiging vraag die niet komt. Dus mijn uitdaging is bij mijn gevoel te blijven en mijn kleine jongen een knuffel te geven. En de waarheid aan te gaan, liever dat dan mijzelf te verloochenen. Kom maar op met die waarheid. Die trouwens vaak veel fijner blijkt te zijn dan mijn fantasiebeeld.

En als het klopt. Als het voor je ogen gebeurt, als je het ziet, als het toegegeven wordt, het bedrog op tafel komt. Wat dan, wat doe je dan? Ga je confrontatie aan, bevries je of loop je weg. Wat is nu dienend voor jou? Stap 1 is: Eerst is het allerbelangrijkst om te kalmeren, maar niet voordat je je geliefde vertelt wat je gaat doen. Probeer om niet zomaar weg te lopen. Verleidelijk, want je wil misschien de ander wel iets even laten voelen. Vertel dat je even tijd voor jezelf nodig hebt, spreek af hoe of wanneer je weer in contact komt. Stel jezelf veilig, kijk of je ergens kunt aarden. Veiligheid vinden: misschien iemand opzoeken die een arm om je heen slaat, wat te bewegen, wandelen, hardlopen, alles wat je systeem tot rust kan helpen. Of als je bevriest of in woede uitbarst, probeer dan eerst terug te komen bij jezelf. Je woede te laten gaan kan heel helend werken, maar niet als je die uit richting je partner. Boos zijn mag, maar in woede losgaan dient niemand.

Pas daarna, vanuit die plek kun je jezelf afvragen: wat voelde ik, waarom was dit zo heftig voor mij, hoe reageerde ik, was dit terecht? Stap 2 is: zonder oordeel kunnen kijken naar je reactie. Bijna mediatief: the witness within. Schrijf je gedachten op wolkjes en laat ze gaan. Wat blijft er nu over? En kijk eens of je de ander daarmee kunt benaderen. Delen wat er met jou gebeurde. Hoe diep dat ging en eerlijk naar jezelf: welk deel had te maken met het gedrag van je partner en welk deel met jou. Waar kwam die bijna existentiële pijn vandaan? Ga eens terug in je verleden, waar ken je dat van? Is je partner daarvoor verantwoordelijk of moet je zelf daarvoor ownership nemen? Zodra dat lukt ben je in staat je op een gezonde manier uit te drukken naar de ander. Vanuit jouw plek aangeven wat je voelt, zonder slachtofferschap.

Stap 3: Wat is mijn rol geweest? Niet die van de ander, ik heb het over jouw deel. Waar was jij in je connectie met je geliefde. Stond je nog wel open voor de ander, of was de verbinding al een tijdlang zoek. Stond je partner nog wel hoog op je prioriteitenlijst of bungelde die ergens onderaan? Kijk ook eens naar jullie s3ksualiteit, de spiegel van je relatie, hoe gaat het in de slaapkamer? Is het dichtbij, intiem, gepassioneerd, liefdevol, in verbinding. Kijk eens eerlijk.

Ik propageer echt niet dat je de verantwoordelijkheid van het bedrog op je neemt. Het daderschap ligt bij je partner. En die dient dat op zich te nemen. Punt. Ik wil je wel uitnodigen om eigenaarschap te nemen van jouw aandeel in jullie relatie. Wat is er gebeurd en welk aandeel heb je hierin gehad? Zo kom je tot een volwassen reactie en laat je je kindstuk achterwege.

Te allen tijde heb je het recht om voor jezelf te kiezen: de relatie te verbreken of misschien de ander te vergeven en je grenzen nogmaals duidelijk te maken. Het zou echter een gemiste kans zijn als je niets zou leren van deze ervaring. Een les die je meeneemt in het vervolg van deze relatie om samen te groeien, of wellicht in een volgende relatie. Ben je eerlijk naar jezelf, ben je fair en respectvol naar de ander. Kun je voor jezelf opkomen op een gezonde en eerlijke manier? Ga daar dan voor.

Wil je met mij praten over vreemdgaan? Je kunt mij volledig vrijblijvend vragen stellen via Whatsapp, telefoon of e-mail. Zoek je begeleiding? Maak dan een afspraak voor een gratis kennismakingsgesprek.