Scheiden, hoe doe je dat?

Ik weet niet of je wel eens op het woord ‘scheiden’ hebt gezocht op Google. Ik was geschokt toen ik de resultaten las: “Binnen paar weken gescheiden”, “Echtscheiding binnen 2 weken”, “Goed online scheiden | Scheiden vanaf € 39”. Ook de Rijksoverheid doet een duit in het zakje met een speciale sectie op de website: je hebt een advocaat nodig, je moet een ouderschapsplan maken, ouderdomspensioen verdelen en afspraken maken over partneralimentatie.

Ook op pagina 2 (wie komt er tegenwoordig nog op zoekpagina 2 in Google?) staat slechts informatie over het afwikkelen van de financiën, het koophuis, een aantal regels van de Belastingdienst. Geen woord over de emotionele kant. Niet één. Blijkbaar is dit een onderwerp waar men het liever niet over heeft, over leest, over schrijft. Echtscheidingsadvocaten en mediators schrijven dikke facturen, hoe meer gedoe, hoe hoger de rekening. En als je je realiseert dat circa 40% van de Nederlandse huwelijken eindigt in een scheiding, dan besef je dat dit een hele industrie op zichzelf is. Natuurlijk moet alles correct afgewerkt worden, maar wanneer gaan we het hebben over de schaamte over het scheiden? De schaamte die gepaard gaat met woede en pijn, die letterlijk in het lichaam gevoeld kan worden.

En wat als je er eens anders naar kijkt? Dit is een persoon waar je ooit zielsveel van hield. Je kon niet wachten tot het moment dat je elkaar weer zag. Met wie je je hele toekomst voor je zag, jullie zouden samen oud worden, ‘until death do us part’. Het geluksgevoel toen jullie voor het eerst seks hadden, gingen samenwonen, trouwen en last but not least: toen jullie kinderen geboren werden. Voortgekomen uit jullie liefde van toen.

Dat dit allemaal inmiddels in het verleden ligt, begrijp ik volledig. En dat van die oorspronkelijke liefde geen sprake meer is, althans meer niet van beide kanten, ook. Maar wat gebeurde er precies met jullie? Toen jullie het eens werden dat het niet meer ging. Wat was jullie eerste zorg? Hoe kun je op een liefdevolle manier uit elkaar, waarbij je beiden dankbaar bent voor wat er ooit was. Voor de goede tijden die jullie hebben gehad. De herinneringen. Jullie kinderen. Waarbij je een goede relatie behoudt, je openlijk kunt bespreken hoe je je voelt bij sommige zaken. Hoeveel is dat je waard? Hoeveel ben je bereid (financieel, maar ook emotioneel) te investeren in een goede relatie met je ex, mogelijk de vader/moeder van je kinderen?

Heb je wel eens nagedacht over de relatie die je wil hebben na de scheiding? Of is daar de f* you te groot voor. Hoe je het ook wendt of keert, jullie hebben gemeenschappelijke vrienden, sociale netwerken, verenigingen waar je graag komt, wellicht een band opgebouwd met elkaars families. Je gaat elkaar weer tegenkomen. Mijn advies is daar al ten tijde van de scheiding in te investeren. Je hebt er de rest van je leven plezier van.

Ik begeleid stellen die naast een mediator of echtscheidingsadvocaat ook emotionele hulp zoeken. Omdat ze elkaar het beste gunnen en omdat ze begrijpen dat hun scheiding zwaar gaat zijn, voor beide partners. Zelfs als je nooit knallende ruzies hebt gehad. Een scheiding waarvoor ze een goede en gezonde relatie voor nodig zullen hebben. Omdat ze in situaties zullen belanden, direct bij de verdeling van de bezittingen, maar ook in de toekomst bij de opvoeding van de kinderen, waar emotioneel iets gevraagd wordt van hun beiden. En als je dan jaren later nog steeds overtuigd bent dat de volledige schuld bij de ander ligt en dat de ander maar moet schikken en je boosheid nog steeds groter is dan je begrip, dan gaan jullie beiden een hele vervelende tijd tegemoet. Die op geen enkele manier recht doet aan het feit dat je ex-partner ooit de belangrijkste persoon in je leven was. En bovendien geen recht doet aan jullie liefde voor je kinderen. Want voor een kind is een goede verstandhouding tussen de ouders goud waard.

Het doorleven van een scheiding kan een heel mooi proces zijn. Dat er aandacht mag zijn voor de emotionele wonden bij een scheiding. Wonden die gaan over verlies. Over verloren verlangens. Vaak memoreer ik dan een van mijn leermeesters Wibe Veenbaas die zei:

“Als je huilt, gaat het goed met je.

De bloemen van het leven krijgen water.

En soms duurt het even voordat ze uitkomen”

Ik hoop dat Google het helen van de emotionele wonden bij een scheiding ooit in de eerste hits plaatst als we zoeken op het woord ‘scheiden’. Geloof mij: de checklists, plannen en inboedelverdelingen worden er veel eenvoudiger door. En de kinderen zullen je dankbaar zijn.